کد مطلب:3619 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:18

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

چرا اصحاب كهف در مدتي كه در غار بودند، نمردند و يا از خواب بيدار نشدند و چگونه بدون آب و غذا زنده ماندند؟ چرا وقتي كافران ميخواستند وارد غار شوند، به بيرون پرتاب ميشدند؟

اصحاب كهف، جوانان متديّني بودند كه ضدّ طاغوت زمان خود قيام كردند; قيامي كه جان آنها را به خطر افكند و تا سرحدّ مرگ پيش رفتند، امّا خداوند متعال آنها را از شرّ دشمنانشان حفظ كرد، اما خداوند متعال، به گونهاي آنان را حفظ كرد كه مردم نسبت به چند چيز آگاه شوند; يكي اين كه بايد به ياري دين خدا برخيزند; هرچند تعداد آنها كم باشد، زيرا خداوند ياوران خود را با امدادهاي غيبي كمك ميفرمايد و از شرّ دشمنانشان حفظ مينمايد; ديگر آن كه خداوند با اين گونه حفظ كردن اصحاب كهف ـ كه سيصد و نه سال در خواب، زنده نگه داشته شدند ـ معاد و روز قيامت را به مردم تذكّر داد كه همان گونه كه خداوند قدرت دارد صدها سال انسان را بدون آب و غذا زنده نگه دارد، بر ميراندن و دوباره زنده كردن آنها نيز توانا است; خداوند در اين باره ميفرمايد: وَ كَذَ َلِكَ أَعْثَرْنَا عَلَيْهِمْ لِيَعْلَمُوَّاْ أَنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقُّ وَ أَنَّ السَّاعَةَ لاَرَيْبَ فِيهَآ; (كهف،21) و اين چنين مردم را متوجه جان آنها كرديم تا بدانند كه وعدة خداوند ]دربارة رستاخيز[ حق است و در پايان جهان و قيام قيامت شكي نيست. البته خداوند، آيات و نشانههاي عظيمتري بر قيامت و غير آن دارد كه قصه اصحاب كهف در برابر آنها، آيه ونشانة كوچكي به حساب ميآيد; به همين جهت، خداوند ميفرمايد: أَمْ حَسِبْتَ أَنَّ أَصْحَـَبَ الْكَهْفِ وَ الرَّقِيمِ كَانُواْ مِنْ ءَايَـَتِنَا عَجَبًا ; (كهف،9) آيا گمان كردي اصحاب كهف و رقيم از آيات عجيب ما بودند؟! امّا اين كه خداوند آنها را چگونه بدون آب و غذا زنده نگه داشت، پاسخ آن است كه: 1. خداوند بر چنين كاري ـ زنده نگه داشتن بدون آب و غذا ـ توانا است و اين جا هم براي نشان دادن قدرت خود ممكن است چنين كاري را انجام داده باشد. 2. آن چه مسلّم است اين است كه خداوند از راه عادي به آنها آب و غذا نميرسانده است، ولي احتمال دارد از راه هايي كه ما از آن آگاهي نداريم، رسانده باشد.

اما جلوگيري خداوند متعال از ورود افراد به غار نيز به جهت آن بوده است كه ميبايستي اين مدّت بگذرد تا معجزة الهي تحقق پيدا كند، زيرا چه بسا اگر مردم با ورود به غار بر بدنهاي آنان دست مييافتند، از آن جا كه گمان كردند آنها مردهاند، آنان را دفن ميكردند و يا ممكن بود به كار ديگري دست بزنند كه با برنامة الهي منافات داشت، به همين جهت، خداوند متعال صحنه را به گونهاي قرار داده بود كه هر كس به آنها نگاه ميكرد، از وحشت فرار ميكرد: لَوِ اطَّـلَعْتَ عَلَيْهِمْ لَوَلَّيْتَ مِنْهُمْ فِرَارًا وَ لَمُلِئْتَ مِنْهُمْ رُعْبًا ; (كهف، 18) اگر به آنها نگاه ميكردي، فرار مينمودي، و سر تا پاي تو از ترس و وحشت پر ميشد.(ر.ك: تفسير نمونه، آيتالله مكارم شيرازي و ديگران، ج 12، ص 336 ـ 412، نشر دار الكتب الاسلاميه.)